αφηνεσαι αρχικα στην γνωριμη μιζερια των τεσσαρων τοιχων(λυπαμαι για μενα κ ταυτοχρονα χαιρομαι για σας αν το δωματιο σας ειναι πολυεδρικο), μεχρι που καταπιεζεσαι να συνηδειτοποιησεις οτι περα απο τον αντικομφορμισμο το να μην κανεις κανενα πλανο διακοπων, κινδυνευεις να μην εχεις καποια δραση γιανα βασισεις την αντιδραση σου.
στον κινδυνο που διατρεχεις ερχονται οι φιλοι με την μορφη προσκλησεων , να απαντησουν και εσυ ως φειδωλος ταπεινος και καταφρονεμενος δεχεσαι να πας οπουδηποτε με μονο δεδομενο την ληψη φωτογραφιων που θα αφηναν μια γλυκεια αισθηση (θα σουκαναν κλικ βρε παιδι μου) και την φωτογραφικη σου καποιες χιλιαδες μοναδες φωτοφρακτη λιγοτερες.
οποτε πηγαινεις και καταφερνεις οπου κ οποτε να μετατρεπεσαι σε κοινωνο των οπιοταισμενων αισθησεων σου και νιωθεις οπως οταν ο waters παιζει για μια ακομη γεννεα-την δικη σου- το comfortably numb.
μονο που ξαφνικα στο δευτερο σολο η κιθαρα βγαινει αργα σταθερα κ απολυτως βασανιστικα εκτος τοπου κ χρονου και εσυ εκνευριζεσαι με το ονειρο και εκνευριζεσαι ακομα περισσπτερο που ειθισται με λιγοτερα αρνητικα ερεθισματα να ξυπνας ενω τωρα με το ολο συμπαν να αυνανιζεται βλεποντας τον milky way να συνουσιαζεται με καποιον αλλο γαλαξια μεσω μιας τρυπας του χωροχρονου μη αφηνοντας σε να δεις τελικα απο τα γεννητικα οργανα τι φυλο ειναι;
εσυ εκει να συνεχιζεις να εισαι σταθερα και αμετακλητα ακροατης του εκτρωματος μεχρι που συνηδειτοποιεις οτι ο δολοφονος ειναι ο κηπουρος και οι επομενες τριαντα σελιδες μεχρι την ολοκληρωση δεν ειναι παρα το αντιστοιχο επιλογικο αφηγηματικο παραληρημα του πητερ τζακσον στον τελευταιο αρχοντα λες και ειχαμε ηδη προβλημα που το ενα ειναι μακρυτερο του αλλου κανοντας την καλοκαιρινη ζωη πιο ασπρη και τους εκαστοτε μεταπραττες πωλητες ταλκ κατα τι πλουσιοτερους...
τελικα η αδεια αφηνει την αιδω σου να χαλαρωσει και εξ απροοπτου σε μετατρεπει σε ενα απροσδιοριστο αδειο βολοδερνον κουφαρι ανημπορο να δεχτει επιπλεον ηδονες αλλα ταυτοχρονα αρνουμενο να δεχτει την πραγματικοτητα ως κατι λιγοτερο απο μιζερια.
