Κάποιες φορές όταν θα έπρεπε σάμφωνα με λογικοφανή και τεκμηριωμένα στοιχεία να μην έχεις κανένα παράπονο και κοιτάζοντας τα αγαθα που κατέχεις υλικά και μη, να τραβάς γραμμή στο σημείο που σε ενδιαφέρει και να μην το περνάς παρά για να μη φτάσεις στο άλλο άκρο, δηλαδή του να επιζητάς την ισοροπία ουτοπικά μόνο και μόνο για χατίρι της γραφικής παράστασης και του διαγράμματος δυνητικά σε μορφή πίτας।
Θα έπρεπε να είναι εύκολο να διακρίνεις που είναι τι και να μην χρειάζεται να φτανεις σε άκρα ωσότου να δώσεις στον εαυτό σου ώθηση ή και φρένο ώστε να διατηρείσαι σε ένα μίνιμουμ προσπάθειας ή μαλλον προσπάθειας με βέλτιστο λόγο αποτελέσματος ανα κόπο।
Για κάποιο περίεργο λόγο που καμιά αυτοψυχανάλυση και καμά σαρκαστική αυτομαστιγωτική λογική δεν μπορεί να εξηγήσει, το κλασμα δεν ειναι αυτό που θα έπρεπε συμφωνα με την παραπάνω λογικη।
Προσπαθόντας να καταλάβω τους λόγους που η λογική δεν είναι σε θεση να εξηγήσει όλο και αντιλαμβάνομαι πόσο φτωχές σε συνιστώσες είναι οι ανθρώπινες λέξεις και πόσο παραπάνω φαία ουσία χρειάζεται για να φτάσεις στο σημείο όχι να γνωρίζεις πως να καταπολεμήσεις αυτο τον δαιμονα αλλα για να συνειδητοποιησεις οτι καθε προσπαθεια ερμηνειας σκονταφτει στον τοιχο που ο καθενας βαζει μπροστα κ ειτε το βαφτιζει υποσυνειδητο, ειτε στεγανο, ειτε το μυαλο του ειναι ενα βημα παντα μπροστα και αποφασιζει γιαυτον αν θα πρεπει να ειναι ικανοποιημενος απο το τυχον συμπερασμα που εχει βγαλει για τον εαυτο του, ή θα πρεπει να σπαταλησει λιγη φαια ουσια παραπανω μαζι κ με μερικες ξυστρες ή μικροβια πληκτρολογιου να φτανει στο επιπεδο που ο εαυτος του θα του επιτρεπει εστω κ παροδικα μια αισθηση αυτοεκπληρωσης।
Φτάνοντας δηλαδη να νιωσεις στο πετσι σου την συλλογιστικη του <<εν οίδα ο,τι ουδέν οίδα>> χωρις να σε παιρνει απο κατω αβοηθητος στην απατη λιμνη της στειρας αντιπαραθεσης με τον εαυτο σου, βρισκεσαι να αναρωτιεσαι
- και τωρα;
Το χειροτερο ρε γαμωτο ειναι οτι αυτον τον ειρμο οσο και να θελω να νιωσω καλυτερα με τον εαυτο μου για την πραγματοποιηση του, με ενα ατεγκτο αθλιο συμπερασμα τυπου
- γιαυτο κ εγω δεν ασχολουμαι μαυτα, εδω δε βγαζουν ακρη επιστημονες για εκατονταετιες, θα βγαλω εγω;
με βαζει στην ιδια μοιρα με εμενα που καθισα και προβληματιστηκα, ελειωσα τα εγω μου, η τα υπερεξεθρεψα και ηρθα σε αντιπαραθεση με τον σχιζοφρενικο τριτου ενικου προσωπου εαυτο μου για να βγαλω τα σωψυχα μου;
Η απαντηση σε αυτο ειναι τοσο ευκολη ή τοσο δυσκολη θελεις να ειναι।
Τελικα τεινω να πιστευω οτι οσο πιο γρηγορα ξεμπερδεψεις με τις "αληθειες" της ζωης τοσο πιο γρηγορα θα τρελαθεις ή θα νομιζουν οτι εισαι τρελος οι αλλοι।
Τελικα ισως οι χειροτερες, πιο αληθινες προτασεις σε αυτο τον κοσμο ειναι αυτες που αρχιζουν με την υπεροση του υπερθετικου βαθμου στον συγκριτικο। Βασει αυτου πορευομαστε αλλα και αυτο μας καταδιωκει.
