ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΡΩΤΑΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΤΕΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ;

      Υπαρχει αραγε σε αυτον τον δομημενο κοσμο με τοσες πολλες γεννεες που σκεφτονται με παραπλησιο τροπο χωρος για παρθενογεννεση;

      Δηλαδη γινεται να σκεφτεις κατι που κανεις δεν εχει σκεφτει ποτε πριν απο εσενα;

      Ποιος εκ των οποιων αλλαξε εστω κ στο ελαχιστο τον τροπο που σκεφτομαστε σημερα ειχε την ψευδαισθηση οτι αυτα που λεει εχουν ειπωθει ξανα στο παρελθον;

     Ποτε αρχισε η παγιωση μιας αντιληψης; Σε ποιο χρονικο περιθωριο διδεται ως δεδομενο και ποσες μοναδες χρονου πρεπει να διαβουμε για να θεωρειται επικληση στην αυθεντια μια ρηση ή μια παραδοχη;

     Μπορει κανεις να δημιουργησει αληθινα κ ρηξικελευθα αν νομιζει οτι ολα ειπωθηκαν κ ολα διδαχτηκαν;
   
     Μπορει να εχει σταθερα κ στεγανα καποιος για να αρχισει τις παραδοχες που θα τον οδηγησουν σε ενα συμπερασμα πιο πολυπλοκο απο οτι να αρχιζε απο το μηδεν;

    Υπαρχει καποια ερωτηση με την οποια μπορει κανεις να παρει την απαντηση που θελει χωρις να θεωρει μεροληπτικο τον σκοπο της ερωτησης;

    Η γνησιοτητα της σκεψη πρεπει να θωρειται αυτοσκοπος ή με μια ματια στην βιβλιογραφια και μια υγειη θεωρηση του status quo της εκαστοτε διανοησης μπορουμε να βγαλουμε ασφαλη συμπερασματα για το ποιον του καιρου μας;

   Οταν εκ προιμιου θεωρειται υποδεεστερο το κοινο ενος διανοητη, θα πρεπει να τον ενδιαφερει η αποψη του ή θα πρεπει να βασιζεται στην ικανοτητα της δυναμης του εργου του για την υστεροφημια του;

   Γιατι οταν ψαχνουμε μια αιτια  για να βασισουμε την πιο βολικη συμπεριφορα μας, κατευθειαν μας ερχεται μια τοσο αυταποδειχτη για μας μα τοσο αστηριχτη για τους αλλους θεωρια;

  Γιατι ενα συμπερασμα να μπορει να βγαινει αβιαστα οταν μας πρεπει αλλα βεβιασμενα οταν μας ζητουνται αυτα που δεν θεωρουμε οτι μας ταιριαζουν;

  Υπαρχει καποιο φιλοσοφικο ουμανιστικο θεωρημα που να ειναι τοσο αυταποδεικτο που και να το θεσεις σε νεογνα η απαντηση θαναι ιδια με την των ενηλικων;


   Θα προλαβω να απαντησω σε βαθμο που να ικανοποιησω τα εγω μου σαυτη τη ζωη εναν αριθμο ερωτησεων που θα με κανει να νιωσω αγαλλιαση ή θα φυγω με την γλυκεια ρετσινια του συνεχιστη της ζωης, ισως οικογενειαρχη, μα σκλαβο και δυναστη συναμα της αναγκης για μεταλαμπαδευση των αναριθμητων μελλοντικων ερωτησεων;

μπορει με καθε χαμογελο να ψοφαει ενα συναισθημα αλλα με καθε απαντηση σε ερωτηση γεννιουνται μικρες ερωτησουλες με ρυθμο που καμια ριζα δεν μπορει με μαθηματικο τροπο να υπολογισει, κιαυτη ειναι η καταρα μας και η ευλογια μας συναμα.