γαμιστερος χαμος

Ο χαμός πήγε ακλαυτος στον βωμό της συγκρότησης.
ξαφνου χωρίς σαφή αιτία βυθίστηκαμε στην σαφήνεια και αφησαμε την επαγωγική λογική να μας απαγαγει.

Κι όταν κάποτε ένας έβγαινε να πει κάτι που δεν έβγαζε νόημα παρά μόνο στην προσωπική του παράλογη ιδιοσυγκρασια, χάος τον πλυμμυρισε,  χαμω τον ανάγκασε να σταθεί στα γονατα εισεπραξε τοσο μηδαμινου πλουτου σχολια που μονο η αφελεια του τον εσωσε απο την διαννοητικη δυσπραγια.

Επειδή η ανάρτηση έπρεπε να έχει έναν Ευθυμο τόνο θαθελα πολύ να μη βαριεμαι να φωτοσοπιασω ένα μειδιαμα στα χείλη. Ενός τόνου να κλείσει το κεφάλαιο ακραία κρυοκωλο χιούμορ. 

τελικα παω απτο κακο στο πιο ακαταλαβιστικο.

τοσο καλα περασε τουτο το ΣΚ αλλα αν κατσεις κ σκεφτεις ποσο λαθος λογοι οδηγησαν σε επιτυχια τοτε θα καταληξεις να γραφεις σε ενα ημιακαταλαβιστικο παραληρημα σε μπλογκ που δεν αρχινσε ακομα γιατι το γαμωτο περασε φευγαλεα απο τον προμετοποιαιο λοβο.

η εβδομαδα καταδικαζεται σε συγκινησιακη ακινησια γιατι καρδιοπαθειες απτις πολλες συμπαθειες δεν παθαινεις αλλα και αμα δεν σταξεις πατο, να καθεσαι ανημπορος ενω ολα γυρω σε προσπερναν χωρις να σε νοιαζει πως θα εκτιμησεις την μετριοτητα που εισαι, και το νιωθεις, και το ξερεις,  οτι οι στιγμες μεγαλειου σου ειναι οσο πολυτιμες οσο κ σπανιες.

καποια στιγμη πρεπει να γραψω κατι για την αυτοπεποιθηση , εχω την πεποιθηση οτι θα εχει τεραστια απηχηση. τι διαολο, οι συγγραφεις φαντασιας γραφουν για κατι που δεν υπαρχει οποτε γιατι να υστερω εγω; και γιατι να γινομαι υστέρω που υστερω; μηπως πρεπει το υστερημα μου να το στερησω απο μενα, να πανε ολα στα χαμενα , να μου δωσω μια ευκαιρια δυστυχιας ακομη μπας κ μπορεσω να γραψω κατι που η φραση λογοπαιγνιο να μην παιχνιδιζει για κανενα λογο στο μυαλο του αναγνωστη;

ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ

       


 Πραγματικά άσχημο πράγμα σαυτη τη zωή δεν υπάρχει. η ζωή και ο θάνατος είναι φυσική εξέλιξη κ μπορεί μερικοί να χαίρονται που ψόφας γιατί έτσι. κ μερικοί να θλίβονται που ζεις επειδή καλά κάνουν!!!!!

       Κανείς δε χαίρεται γιαυτο που θα μιλήσω, γιατί για να χαρείς αν συνέβη σε κάποιον, θα πρέπει να συμβεί κ σε σένα κ αυτό είναι πρόβλημα.

       Η δυστυχία για να μη μακρηγορώ 
(κ εχω παραπεσει σαυτο το παραπτωμα πολλες φορες στις πρώτες δυο προτάσεις γιατί καμία φορά κάνω παρενθέσεις και ξεφεύγω από το αρχικό θέμα κ μου το τονίζουν οι φίλοι οτι πρέπει να το διορθώσω γιατί γίνομαι αφόρητα κουραστικός ) έρχεται όταν κανείς συνειδητοποιεί την παραδοξότητα του να κάνεις το absolute statement  του τύπου " δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τις απόλυτες δηλώσεις". εκεί αν έχεις την διανοητική χωρητικότητα να καταλάβεις σε τι μπλέκεις και που θα σε παει θα ευχόσουν να μην το είχες κάνει ποτέ.

       Ειναι αντιστοιχο με την παραδοξοτητα οτι αν εχει σκοπο να σε πολεμησει καποιος πρεπει ασχετα με το αν θες ειρηνη να ριξεις πανω του ολη τη ναπαλμοσυνη του πλανητη μονο για να τον εκμηδενισεις και να πορευθεις ειρηνικα αλλα θα εχεις πολεμησει κ μαλιστα καλυτερα απο τον ιδιο οποτε τι ειρηνη κ αρχιδια καλαβρεζικα; πολεμαρχος εισαι αγορι μου κ δεν πα να κουρευεσαι οσο θες.

       Εχεις μονο το επιπεδο να κατανοησεις οτι επρεπε να πεσεις στο δικο του επιπεδο κ να τον εκμηδενησεις εκει,τιποτα παραπανω απο αυτο το γαμημενο παραδοξο.

      Κατι τετοιες μαλακιες  μου φτυνουν το μυαλο σαν φαρσα αλατονερου και μου γαμουν την ψυχολογια τοσο ασχημα που το αντιστοιχο τσοντιδι θα ηταν scat zoophilic tranny gangbang.

ανοησιουργημα το ανωφελες.

Αν δεν έχεις κάτι ευχάριστο να πεις, να ευχαριστείς αυτόν που σου είπε τι είναι δυσάρεστο γιατί με την ευκολία που στο όρισε μπορεί να σε επαναπρογραμματισει να σου φαίνεται το αντίθετο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τώρα το μόνο που΄χω να κάνω είναι να βρω ποιος μου όρισε λύπη κ χαρά κ να τον βασανίσω μέχρι να αρχίσω πραγματικά να πονάω αποσπώντας με από το γεγονός ότι δεν έχω τίποτα ευχάριστο να πω μολονότι δεν βγάζω σε καμία περίπτωση τον σκασμό.

Υ.Γ. αν έψαξες κ βρήκες νόημα μην με ψάξεις να με βρεις να μου πεις, απλά ψάχτο.

περιφραστικη περιγραφη.

σαν ατέρμονος θόρυβος αποσιωπάς την υπόσταση μου και επιβάλεις την δική σου και δεν υπάρχει κάτι άλλο να πάλλει τα τύμπανα παρα εσύ.

πολλές φανφάρες μα κατά βάθος η δική σου αλήθεια με στέλνει μακρυά αποτην λογική

κ είπα είχες πολλή εξουσία πάνω μου και αυτό πόσο κακό είναι το ξέρεις μόνο εσύ

και περιφέρεσαι παρα την απουσία σου σε μια δίνη δίνοντας άνιση μάχη με την εικόνα πουχω πλάσει για σένα

είσαι περίπου στο τόσο ωστόσο τόσο στο περίπου που η εξαγωγή ασφαλούς συμπεράσματος είναι μάταιη όσο η αφυγρανση της Βαϊκάλης με κουτάλι του τσαγιού.

κ ποιος μου λεγε πως θανιωθα καλύτερα αν η σαφήνεια με μάγευε  και σου λεγα τι νιώθω, ευθύς να τον μουντζώσω.

όχι από ουσία αλλά από βίτσιο μια φόρα κ εγώ με την σειρά μου βίτσιο αντι φαιας να σε ταΐσω.

χωρίς να νιώθω ότι φταίω να νιώθω ενοχές, επειδή ούτε κ εσύ φταις κ όμως μπορεί να αισθάνεσαι ενοχές.

κ ναμουν καρτούν όπως ίσως με βλέπεις, να πέσει ένα αμόνι acme πάνω μου να σε διασκεδάσω να πνιγω στη χαρά.

ασχημη κατασταση ρε πστ.

ΠΡΟΣΚΑΙΡΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΜΟΤΟ

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΑΠ'ΤΑ ΛΑΘΗ ΣΟΥ. 

ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ ΣΟΥ. 

ΑΛΛΑ ΛΑΘΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ Κ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ

Αυτοψυχανάλυση

Ευχόμαστε να έχουμε κάτι να πούμε κ προσπαθούμε να βρούμε τις λέξεις διαλεγμένες μια μια.

Είναι πολύ και συνάμα πολύ ωραίο να μην γνωρίζεις τον αντίκτυπο των λεγομένων σου.

Κ είναι λίγο, λειψό και αποκούμπι να κρέμεσαι από αποκυήματα μισά φαντασία μισά αληθινά.

Βέβαια αυτή η περιρρέουσα κατάσταση ίσως να ναι κ αυτό που αποζητάς μα δεν το ξέρεις.

Αλλά μαθαίνεις αυτό, μόνο αν φτάσεις στο επόμενο βήμα κ αυτό είναι άδικο κρύο και ψυχοφθόρο.

Οπότε είσαι σε μια επιθυμητή ίσως κατάσταση από την όποια πρέπει να ξεφύγεις για να νιώσεις την αλήθεια της.

μπράβο ρε ψηλέ!!! έβγαλες την συμπερασματάρα σου πήρες το δισάκι κ έκανες κατά το δάσος...

δε γαμείς, Παρασκευή ante portas.

ΜΑΡΚΑ ΜΕΚΑΨΕΣ...

σαν άστρο όχι μεγάλο κ ούτε μικρό από τα χιλιάδες δεν ξεχωρίζει

 μόνο που αν κάνεις να το κοιτάξεις μια νύχτα θερινή, η πιο περίεργη αίσθηση σε πλημμυρίζει

το ανεξήγητο της θέλησής σου δεν απορροφά έστω κ στο ελάχιστο την σκέψη

 και βρίσκεσαι δίχως λογική σε ευφορία σαν λεύκα που δίπλα σε ποτάμι έχουν φυτέψει

όσο για την περιγραφή του, καθένας βλέπει σε αυτό, αυτό που θέλει

 άλλος λάμψη, άλλος αυτήν, άλλη αυτόν, μαλλιάς τον ζουγανέλλη

και αν κάπου ο ουρανός συννεφιάσει κ το αστέρι παροδικά χαθεί

θα χανόταν ούτως η άλλως καθώς θαρχόταν η αυγή

 σαν παίρνει απτο χέρι ο ήλιος την μέρα κ παίρνει να νυχτώνει.

το αστέρι δεσπόζει μήτε μεγάλο, μηδέ λαμπρό, μέχρι που ξημερώνει.

μπορεί μια μέρα αυτό το αστέρι να ειδωθεί με τον παρατηρητή

μα θαναι καθώς θα πέφτει και σε φως κ αστρική σκόνη θα μετουσιωθεί.

άλλοτε μπορεί ο παρατηρητής να ταξιδέψει στο αστέρι

αν με τον φόβο του τα βρει, ο ίδιος θα τον πάρει απτο χέρι

όσο το έχει ψηλά, βέτο θα ασκεί η υψοφοβία

και χαμηλά να φτάσει, για ένα αστέρι μια θυσία δεν παύει ναναι μια θυσία

φτάνοντας στο αναπόδραστο λύση καμία, σχεδόν κουστωδία

αστέρι ψηλά παρατηρητής χαμηλά, χάος βία αναρχία

ίσως βέβαια ίσως στο θέρος της νύχτας άλλο ναταν τ'αστέρι που κοιτούσε

ίσως η ανάγκη για αστέρια σε ξαστεριά την ψυχή να οδηγούσε

βέβαια έτσι ανάθεμα συμπέρασμα αν βγαίνει

κ πληκτρολογώ εδώ, λίγο λιγότερο ζωντανός κ εσύ λίγο λιγότερο καλογαμημένη...

Η αποδοχή της υποδοχης ή τούμπαλιν;

Θα ξεκινούσε με απάντηση, μιας κ είχε εύκαιρη στο μυαλό του διατυπωμένη την ερώτηση, θα την

διατύπωνε εύγλωττα χωρίς ξύλινες γλώσσες και συγγραφικά τεχνάσματα, και πράγματι είχε

καταρτίσει δομή στο μυαλό του και ξάφνου...


Η ερώτηση γλίστρησε και τσακίστηκε κάτω στην άβυσσο της λήθης.

Και τι να κάνει ο υποφαινόμενος;

να την θρηνήσει και να την φέρει πίσω να προσπαθήσει;

να ξαναθυμηθεί τι τον έκανε να συντάξει τον συρφετό της σκέψης του και να τολμήσει να ρωτήσει

ποια θα ήταν η απάντηση ή να προσπαθήσει να θυμηθεί την ερώτηση για να νιώσει τον αντίκτυπο της;



μετά από αρκετή abstract σκέψη αποφάνθηκε ότι δεν θα είχε νόημα κανένα από τα δυο γιατί από

διαφορετική ερώτηση έπαιρνε ίδιες απαντήσεις και κατέληγε να διαφωνεί συνεχώς με τον εαυτό του






.έτσι έμεινε μετέωρη η απάντηση: τελικά η υποδοχή φέρνει την αποδοχή ή η αποδοχή την υποδοχή;
πρέπει να σε δούνε για να δεις; ή πρέπει να αρκείσαι να φαίνεσαι για να δεις ότι σε βλέπουν;

ή πως το προφανες κανει μπαμ

     Όσο προφανές κ αν ακούγεται πολλές φορές για να λάβεις μια απάντηση πρέπει να ρωτήσεις .

    Αν δεν κάνεις την ερώτηση μπορεί η απάντηση να ήταν οτιδήποτε, εξαίσιο ή τραγωδία, μόνο που εσύ δεν θα το μάθεις πότε αυτό μικρέ μου εαυτούλη που αντί να ριχτείς κάθεσαι κ ανεβάζεις μύχιες σκέψεις.

    Η θεωρία από την πράξη πολλές φορές είναι η διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους αλλά αν δεν είσαι διατεθειμένος να πράξεις και τα 2 τότε μόνο λάθος μπόρεσες μικρέ μου να έχεις κάνει.

    Η πεποίθηση δεν είναι παρά η φτωχή αδελφή της αυτοπεποίθησης.

    Η πρώτη είναι λογιότερη της δεύτερης αλλά η δεύτερη είναι λιγότερη της πρώτης.

δυστυχώς ή δυστυχώς.

εμπνευσις στομαχι σημειωσατε over

αλλοι γραφουν για να μεινουν στην ιστορια, αλλοι για να πραγματοποιησουν τα ονειρα τους, αλλοι για να ζησουν την ιδεατοτερη δυνατη ζωη μετα θανατον, εγω γραφω για το στομαχι μου.

βλεπετε το στομαχι μου εχει δικη του βουληση ναι μεν συνδεδεμενη με τα σηματα που του δινει το κεφαλι αλλα καμια φορα χωρις ταχαμου προφανη λογο πρεπει να παρακολουθησω μια οθονη ή να βρω κατι που να πιανει η μελανη.

κ ειναι μπουμεραγκ γιατι οταν δεν υπαρχει εμπνευση το στομαχι διαβαζοντας την εξεζητημενη μπουρδα, αντι ωραια δοσμενης φαιας ουσιας, διαμαρτυρεται εντονα απορριπτοντας το περιεχομενο του ασυζητητι μαζι κ πλεοναζον γαστρικο υγρο.

και υποτιθεται οτι ο πονος τρεφει τον ποιητη οποτε παντα υπαρχει η ελπιδα οτι θα δυσαρεστηθει τοσο το στομαχι που που η διαμαρτυρια του θα σημανει την μητερα ολων των θεματων και των αναλυσεων.

εκεινη την μερα θα βγει απο την πορτα της η μουσα, θα πεταρισει τις βλεφαριδες της και με νοημα θα με καλεσει για τσαϊ. Θα μιλαμε για ωρες περι ανεμων κ υδατων τοσο που θα κρυωσουμε κ θα πεσουμε στο κρεββατι του πονου ανημποροι για μερες.

Θα κανω ενα αστειο για την πτωση της ανθρωποτητας το οποιο θα βρει ξεκαρδιστικο και θα γιανει εντελως γιατι γνωριζει οτι θα μπορουσα να πεσω πολυ χαμηλα για να σηκωθει χωρις να με νοιαζει.

Και εκει που ισοπεδωνεται το εγω μου η μουσα θα ψιθυρισει κατι που θα κανει το στομαχι να καταλαγιασει, μονο που η καταρα της θα ειναι να μην θυμαμαι τι ηταν αυτο που με λυτρωσε.

Θα πρεπει καθε φορα να σπρωχνω τον μυθικο βραχο του Συσσιφου για να φτανω στον ψιθυρο της λυτρωσης. αλλα μαλλον ετσι θα επρεπε να ειναι καθε μουσα.


 Απροσωπη τοσο ωστε να της προσαπτεις καθε αποκυημα της φαντασιας σου και απροσιτη τοσο ωστε με το μαστιγιο της να σε ωθει προς το καροτο.


Βεβαια μην αμφιβαλετε ουτε λεπτο, ο ποιητης ενδομυχα ξερει οτι θα ανταλλαζε την εμπνευση για την μουσα κ ας την εφθειρε η αφη του και την ξεθωριαζε στα ματια του η καθημερινη τους τριβη.


 Στο τελος,  οση ωση κ αν η νοηση του δωσει, μπροστα στα θελγητρα της, μια oμοιοκαταληξια, λυση δεν θα δωσει.

τι μπορεις να κανεις οταν εισαι πολυ μεθυσμενος για να μην γραψεις για την αληθεια;

οταν δεν φτανει το υπονοουμενο και η παρομοιωση λιγη μπρος στον χειμαρρο;

μπορεις να ελπιζεις σε μια αναγνωση και μετεπειτα σε αμοιβαια εκτιμηση;
 
πως να αγεσαι και να φερεσαι οταν θεριευει μεσα σου αυτο και προτρεχεις;

χωρις να γνωριζεις ουτε το αμυδρο ερεθισμα-επιθανατιος ρογχος του εγωισμο χαριν της εκπληρωσης του αντικειμενου του ποθου...

εχω χιλια να σου πω προτου καν μπορεσεις να αρθρωσεις ενα δισυλαβο οχι ή την απαντηση που προσδοκω περισσοτερο απο οτι οι θρησκοι αναμενουν το δεκανικι για να φτασουν στην αφετηρια της ψυχης τους.

ειναι τρομακτικο που πλεον δεν τρομαζω με ο, τι γραφω.

αλλα θελοντας κ μη, αυτη ειναι η αληθεια

  ...Ω! μα τις χιλιες συν - πτωσεις...

Ξαφνικα μια αναπαντεχη συναντηση ωθησε κατι στο να μετακινηθει και αυτη η ελαχιστη διεργασια μετα απο νοητη κινηση μετατραπηκε σε απονενοημενη χιονοστιβαδα.

Ξαφνικα κ ενω χορτατος απο επαρση και σιωπηρη σκοτεινη προσωπικη θλιψη κατι ανθιζει μεσα και περα απτην φρικη του να εχει κανεις εστω κ υποθετικο χωμα στην γκλαβα, 
παρακολουθει μια διεργασια που δεν καταλαβαινει κ δεν θα καταλαβει ποτε. 

Ξαφνικα η τροφη χανει καπως το νοημα της, 
τα χρωματα παλετα ποικιλοτροπη και οι τυπικοι κανονες συμπεριφορας παραμεριζονται απο το αγνωστο που κανει την αντλια να στελνει αυξημενες ποσοτητες χωρις προφανη σκοπο ετσι για το γαμωτο.

Ξαφνικα η ελπιδα του να προκαλειται το ιδιο ειναι εντονη,
  ισως υποβοσκε στο παρελθον αλλα αναζοπυρωμενη μεταδιδει στους νευρωνες το μηνυμα του "αραγε" και στελνει σαφη μηνυματα εκτιμησης.

Ξαφνικα η αναγκη για πολυπλοκες προτασεις προτασει πρωτοφανη στα χρονια αμυδρα αντισταση και αντισταθμιζεται απο την αναγκη να βγει καποια στιγμη νοημα.

Ξαφνικα,  το αλγος ειναι το βημα μπροστα, 
οχι βημα υπολογισμενο αλλα βημα μετεωρο σαν την καταβαση σκαλιων με ματια σφαλιστα. 

Ισως να μην ενδιαφερει,ισως φυσικα να μην εχει αντικρυσμα, αλλωστε το κενο, το μετεωρο, το τιποτα, 
ειναι προυποθεση του ολοκληρου οπως η θλιψη της χαρας.

Και πεπεισμενος οτι ειναι συμπτωση οχι απο αυτες που συμβαινουν ως απλες μαθηματικες βεβαιοτητες, 

αλλα απο αυτες που κρυβονται στα συνθετικα της λεξης συν κ πτωση αναγκαζοντας του εμπλεκομενους να πεφτουν αμοιβαια διαβλεποντας το αναποδραστο να ζημιωνει την λογικη τους, 

δρα αναλογα πραττοντας τα δεοντα αλωστε αυτο κ μονο μπορουμε να ελπιζουμε .

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΡΩΤΑΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΤΕΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ;

      Υπαρχει αραγε σε αυτον τον δομημενο κοσμο με τοσες πολλες γεννεες που σκεφτονται με παραπλησιο τροπο χωρος για παρθενογεννεση;

      Δηλαδη γινεται να σκεφτεις κατι που κανεις δεν εχει σκεφτει ποτε πριν απο εσενα;

      Ποιος εκ των οποιων αλλαξε εστω κ στο ελαχιστο τον τροπο που σκεφτομαστε σημερα ειχε την ψευδαισθηση οτι αυτα που λεει εχουν ειπωθει ξανα στο παρελθον;

     Ποτε αρχισε η παγιωση μιας αντιληψης; Σε ποιο χρονικο περιθωριο διδεται ως δεδομενο και ποσες μοναδες χρονου πρεπει να διαβουμε για να θεωρειται επικληση στην αυθεντια μια ρηση ή μια παραδοχη;

     Μπορει κανεις να δημιουργησει αληθινα κ ρηξικελευθα αν νομιζει οτι ολα ειπωθηκαν κ ολα διδαχτηκαν;
   
     Μπορει να εχει σταθερα κ στεγανα καποιος για να αρχισει τις παραδοχες που θα τον οδηγησουν σε ενα συμπερασμα πιο πολυπλοκο απο οτι να αρχιζε απο το μηδεν;

    Υπαρχει καποια ερωτηση με την οποια μπορει κανεις να παρει την απαντηση που θελει χωρις να θεωρει μεροληπτικο τον σκοπο της ερωτησης;

    Η γνησιοτητα της σκεψη πρεπει να θωρειται αυτοσκοπος ή με μια ματια στην βιβλιογραφια και μια υγειη θεωρηση του status quo της εκαστοτε διανοησης μπορουμε να βγαλουμε ασφαλη συμπερασματα για το ποιον του καιρου μας;

   Οταν εκ προιμιου θεωρειται υποδεεστερο το κοινο ενος διανοητη, θα πρεπει να τον ενδιαφερει η αποψη του ή θα πρεπει να βασιζεται στην ικανοτητα της δυναμης του εργου του για την υστεροφημια του;

   Γιατι οταν ψαχνουμε μια αιτια  για να βασισουμε την πιο βολικη συμπεριφορα μας, κατευθειαν μας ερχεται μια τοσο αυταποδειχτη για μας μα τοσο αστηριχτη για τους αλλους θεωρια;

  Γιατι ενα συμπερασμα να μπορει να βγαινει αβιαστα οταν μας πρεπει αλλα βεβιασμενα οταν μας ζητουνται αυτα που δεν θεωρουμε οτι μας ταιριαζουν;

  Υπαρχει καποιο φιλοσοφικο ουμανιστικο θεωρημα που να ειναι τοσο αυταποδεικτο που και να το θεσεις σε νεογνα η απαντηση θαναι ιδια με την των ενηλικων;


   Θα προλαβω να απαντησω σε βαθμο που να ικανοποιησω τα εγω μου σαυτη τη ζωη εναν αριθμο ερωτησεων που θα με κανει να νιωσω αγαλλιαση ή θα φυγω με την γλυκεια ρετσινια του συνεχιστη της ζωης, ισως οικογενειαρχη, μα σκλαβο και δυναστη συναμα της αναγκης για μεταλαμπαδευση των αναριθμητων μελλοντικων ερωτησεων;

μπορει με καθε χαμογελο να ψοφαει ενα συναισθημα αλλα με καθε απαντηση σε ερωτηση γεννιουνται μικρες ερωτησουλες με ρυθμο που καμια ριζα δεν μπορει με μαθηματικο τροπο να υπολογισει, κιαυτη ειναι η καταρα μας και η ευλογια μας συναμα.

 Τα πάντα εν ΣΚ εποίησες

 

    Σαββατοκυριακο τονωσης ηθικου το παρον, κ η ομορφια του εγγειται στην αβεβαιοτητα της ανασφαλειας του συγγραφεα. Συνηθως δεν εκτελει παρα απο λογικη κ απο ανεξελεγκτη προδιαγεγραμενη βλακεια αλλα, αυτο το ΣΚ σημαινε το τελος της κυνηγετικης περιοδου του Αγριοχοιρου.
    Μπορει αυτο για πολυ κοσμο να ειναι τοσο σημαντικο οσο το ρευμα που δημιουργει ο δεικτης ενος μωρου στην μπανιερα για να προσδωσει αισθηση κινησης σε αντιπαραβολη με το ρευμα του κολπου και τη διαφορα μετρων σταθμης αναμεσα σε 2 ωκεανους.
    Για τον συγγραφεα που παρεπιπτοντως θα συνεχισει να σας βλεπει φιλικα αν κ τον εχετε κακοκαρδισει χαρακτηριζοντας τον  ¨παραφρονα ομιλωντα σε τριτο ενικο δια το ατομον του¨ σημαινει οτι θα πρεπει να βγει εξω στον κοσμο κ να συνυπαρξει με ανθρωπους, να διαδρασει και να αφουγκραστει οχι για το αν το σκυλι κυνηγα ζαρκαδι ή γουρουνι αλλα για να βεβαιωθει οτι συνεχιζει ναναι πολιτης τουτου του κοσμου κ οχι ζωο ή θεος.
    Και συναναστραφηκε με ανθρωπους του ευρυτερου κοινωνικου του κυκλου σε ευκαιρια βρωσης κ ποσης, περισσοτερο ποσης βεβαια, και εμεινε νωρις το πρωι στον υπολογιστη μισωντας τον εαυτο του που βιασε το βιολογικο του ρολοι, αλλα γενικα θεωρησε οτι το ΣΚ αυτο θα μπορουσε να το περασει κ καλυτερα.

     Και ηρθε η κυριακη... η ημερα που αν ξυπνησεις το πρωι κ συνεδητοποιησεις οτι το επομενο ξυπνημα θαναι του ξυπνητηριου, θα σου παει τοσο στραβα που θα ευχεσαι να ηταν δευτερα να τελειωσει το σασπενς, και επιτελους σκοτωσε την κ σταματα τα μονοκοματα πλανα κ την σιωπη με αναλαμπες κ κορυφωσεις, δεν ειναι ταινια του χιτσκοκ η Κυριακη σου ρε μπετοβλακα!!!!!

     Που ήμουν; Α! ναι! και ξαφνικα την κυριακη βλεποντας ρεαλιστικα την δευτερα να πλησιαζει, καλοβλεπει in retrospect το εγγυς παρελθον κ το εξιδανικευει στο μυαλο του γιατι δεν πρεπει να ηρθε η δευτερα κ εγω να μην εκανα 2 μερες τιποτα το ωραιο ή κατι ξεχωριστο ή κατι αξιομνημονευτο.

     Και κοροιδευει την εαυτο του και τον πειθει ιδανικα οτι γαμησε κ εδειρε το ΣΚ, και μαυτη την σκεψη μπορει να κοιμηθει χωρις να του λειψει το τσιγαρο πουχει κοψει υποτιθεται απο την αρχη του 2010.
     Και τί του λές; μπορεις να του πεις οτι εχει λαθος; Γιατι να μην ξεκινησει ομορφα η εβδομαδα του; Αστον στο σκοτος που προκαλει η εσφαλμενη αναμνηση του ΣΚ του.

Τελικα το ιδεατο ειναι να μην εχεις ιδεα;


είναι;


Μαλλον ομως το ιδεατο ειναι να εχεις Δευτερα, γιατι εισαι μιζερος! και οι αναλαμπες ευτυχιας σου ειναι τοσο δυνατες κ ποθητες οταν εισαι μιζερος που αξιζει να εισαι μιζερος μονο γιαυτο.

Ας πιουμε στις Δευτερες λοιπον.