αλλοι γραφουν για να μεινουν στην ιστορια, αλλοι για να πραγματοποιησουν τα ονειρα τους, αλλοι για να ζησουν την ιδεατοτερη δυνατη ζωη μετα θανατον, εγω γραφω για το στομαχι μου.
βλεπετε το στομαχι μου εχει δικη του βουληση ναι μεν συνδεδεμενη με τα σηματα που του δινει το κεφαλι αλλα καμια φορα χωρις ταχαμου προφανη λογο πρεπει να παρακολουθησω μια οθονη ή να βρω κατι που να πιανει η μελανη.
κ ειναι μπουμεραγκ γιατι οταν δεν υπαρχει εμπνευση το στομαχι διαβαζοντας την εξεζητημενη μπουρδα, αντι ωραια δοσμενης φαιας ουσιας, διαμαρτυρεται εντονα απορριπτοντας το περιεχομενο του ασυζητητι μαζι κ πλεοναζον γαστρικο υγρο.
και υποτιθεται οτι ο πονος τρεφει τον ποιητη οποτε παντα υπαρχει η ελπιδα οτι θα δυσαρεστηθει τοσο το στομαχι που που η διαμαρτυρια του θα σημανει την μητερα ολων των θεματων και των αναλυσεων.
εκεινη την μερα θα βγει απο την πορτα της η μουσα, θα πεταρισει τις βλεφαριδες της και με νοημα θα με καλεσει για τσαϊ. Θα μιλαμε για ωρες περι ανεμων κ υδατων τοσο που θα κρυωσουμε κ θα πεσουμε στο κρεββατι του πονου ανημποροι για μερες.
Θα κανω ενα αστειο για την πτωση της ανθρωποτητας το οποιο θα βρει ξεκαρδιστικο και θα γιανει εντελως γιατι γνωριζει οτι θα μπορουσα να πεσω πολυ χαμηλα για να σηκωθει χωρις να με νοιαζει.
Και εκει που ισοπεδωνεται το εγω μου η μουσα θα ψιθυρισει κατι που θα κανει το στομαχι να καταλαγιασει, μονο που η καταρα της θα ειναι να μην θυμαμαι τι ηταν αυτο που με λυτρωσε.
Θα πρεπει καθε φορα να σπρωχνω τον μυθικο βραχο του Συσσιφου για να φτανω στον ψιθυρο της λυτρωσης. αλλα μαλλον ετσι θα επρεπε να ειναι καθε μουσα.
Απροσωπη τοσο ωστε να της προσαπτεις καθε αποκυημα της φαντασιας σου και απροσιτη τοσο ωστε με το μαστιγιο της να σε ωθει προς το καροτο.
Βεβαια μην αμφιβαλετε ουτε λεπτο, ο ποιητης ενδομυχα ξερει οτι θα ανταλλαζε την εμπνευση για την μουσα κ ας
την εφθειρε η αφη του και την ξεθωριαζε στα ματια του η καθημερινη τους
τριβη.
Στο τελος, οση ωση κ αν η νοηση του δωσει, μπροστα στα θελγητρα της, μια oμοιοκαταληξια, λυση δεν θα δωσει.
