...Ω! μα τις χιλιες συν - πτωσεις...

Ξαφνικα μια αναπαντεχη συναντηση ωθησε κατι στο να μετακινηθει και αυτη η ελαχιστη διεργασια μετα απο νοητη κινηση μετατραπηκε σε απονενοημενη χιονοστιβαδα.

Ξαφνικα κ ενω χορτατος απο επαρση και σιωπηρη σκοτεινη προσωπικη θλιψη κατι ανθιζει μεσα και περα απτην φρικη του να εχει κανεις εστω κ υποθετικο χωμα στην γκλαβα, 
παρακολουθει μια διεργασια που δεν καταλαβαινει κ δεν θα καταλαβει ποτε. 

Ξαφνικα η τροφη χανει καπως το νοημα της, 
τα χρωματα παλετα ποικιλοτροπη και οι τυπικοι κανονες συμπεριφορας παραμεριζονται απο το αγνωστο που κανει την αντλια να στελνει αυξημενες ποσοτητες χωρις προφανη σκοπο ετσι για το γαμωτο.

Ξαφνικα η ελπιδα του να προκαλειται το ιδιο ειναι εντονη,
  ισως υποβοσκε στο παρελθον αλλα αναζοπυρωμενη μεταδιδει στους νευρωνες το μηνυμα του "αραγε" και στελνει σαφη μηνυματα εκτιμησης.

Ξαφνικα η αναγκη για πολυπλοκες προτασεις προτασει πρωτοφανη στα χρονια αμυδρα αντισταση και αντισταθμιζεται απο την αναγκη να βγει καποια στιγμη νοημα.

Ξαφνικα,  το αλγος ειναι το βημα μπροστα, 
οχι βημα υπολογισμενο αλλα βημα μετεωρο σαν την καταβαση σκαλιων με ματια σφαλιστα. 

Ισως να μην ενδιαφερει,ισως φυσικα να μην εχει αντικρυσμα, αλλωστε το κενο, το μετεωρο, το τιποτα, 
ειναι προυποθεση του ολοκληρου οπως η θλιψη της χαρας.

Και πεπεισμενος οτι ειναι συμπτωση οχι απο αυτες που συμβαινουν ως απλες μαθηματικες βεβαιοτητες, 

αλλα απο αυτες που κρυβονται στα συνθετικα της λεξης συν κ πτωση αναγκαζοντας του εμπλεκομενους να πεφτουν αμοιβαια διαβλεποντας το αναποδραστο να ζημιωνει την λογικη τους, 

δρα αναλογα πραττοντας τα δεοντα αλωστε αυτο κ μονο μπορουμε να ελπιζουμε .