τι μπορεις να κανεις οταν εισαι πολυ μεθυσμενος για να μην γραψεις για την αληθεια;

οταν δεν φτανει το υπονοουμενο και η παρομοιωση λιγη μπρος στον χειμαρρο;

μπορεις να ελπιζεις σε μια αναγνωση και μετεπειτα σε αμοιβαια εκτιμηση;
 
πως να αγεσαι και να φερεσαι οταν θεριευει μεσα σου αυτο και προτρεχεις;

χωρις να γνωριζεις ουτε το αμυδρο ερεθισμα-επιθανατιος ρογχος του εγωισμο χαριν της εκπληρωσης του αντικειμενου του ποθου...

εχω χιλια να σου πω προτου καν μπορεσεις να αρθρωσεις ενα δισυλαβο οχι ή την απαντηση που προσδοκω περισσοτερο απο οτι οι θρησκοι αναμενουν το δεκανικι για να φτασουν στην αφετηρια της ψυχης τους.

ειναι τρομακτικο που πλεον δεν τρομαζω με ο, τι γραφω.

αλλα θελοντας κ μη, αυτη ειναι η αληθεια