Θα ξεκινούσε με απάντηση, μιας κ είχε εύκαιρη στο μυαλό του διατυπωμένη την ερώτηση, θα την
διατύπωνε εύγλωττα χωρίς ξύλινες γλώσσες και συγγραφικά τεχνάσματα, και πράγματι είχε
καταρτίσει δομή στο μυαλό του και ξάφνου...
Η ερώτηση γλίστρησε και τσακίστηκε κάτω στην άβυσσο της λήθης.
Και τι να κάνει ο υποφαινόμενος;
να την θρηνήσει και να την φέρει πίσω να προσπαθήσει;
να ξαναθυμηθεί τι τον έκανε να συντάξει τον συρφετό της σκέψης του και να τολμήσει να ρωτήσει
ποια θα ήταν η απάντηση ή να προσπαθήσει να θυμηθεί την ερώτηση για να νιώσει τον αντίκτυπο της;
μετά από αρκετή abstract σκέψη αποφάνθηκε ότι δεν θα είχε νόημα κανένα από τα δυο γιατί από
διαφορετική ερώτηση έπαιρνε ίδιες απαντήσεις και κατέληγε να διαφωνεί συνεχώς με τον εαυτό του
.έτσι έμεινε μετέωρη η απάντηση: τελικά η υποδοχή φέρνει την αποδοχή ή η αποδοχή την υποδοχή;
πρέπει να σε δούνε για να δεις; ή πρέπει να αρκείσαι να φαίνεσαι για να δεις ότι σε βλέπουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου