ΜΑΡΚΑ ΜΕΚΑΨΕΣ...

σαν άστρο όχι μεγάλο κ ούτε μικρό από τα χιλιάδες δεν ξεχωρίζει

 μόνο που αν κάνεις να το κοιτάξεις μια νύχτα θερινή, η πιο περίεργη αίσθηση σε πλημμυρίζει

το ανεξήγητο της θέλησής σου δεν απορροφά έστω κ στο ελάχιστο την σκέψη

 και βρίσκεσαι δίχως λογική σε ευφορία σαν λεύκα που δίπλα σε ποτάμι έχουν φυτέψει

όσο για την περιγραφή του, καθένας βλέπει σε αυτό, αυτό που θέλει

 άλλος λάμψη, άλλος αυτήν, άλλη αυτόν, μαλλιάς τον ζουγανέλλη

και αν κάπου ο ουρανός συννεφιάσει κ το αστέρι παροδικά χαθεί

θα χανόταν ούτως η άλλως καθώς θαρχόταν η αυγή

 σαν παίρνει απτο χέρι ο ήλιος την μέρα κ παίρνει να νυχτώνει.

το αστέρι δεσπόζει μήτε μεγάλο, μηδέ λαμπρό, μέχρι που ξημερώνει.

μπορεί μια μέρα αυτό το αστέρι να ειδωθεί με τον παρατηρητή

μα θαναι καθώς θα πέφτει και σε φως κ αστρική σκόνη θα μετουσιωθεί.

άλλοτε μπορεί ο παρατηρητής να ταξιδέψει στο αστέρι

αν με τον φόβο του τα βρει, ο ίδιος θα τον πάρει απτο χέρι

όσο το έχει ψηλά, βέτο θα ασκεί η υψοφοβία

και χαμηλά να φτάσει, για ένα αστέρι μια θυσία δεν παύει ναναι μια θυσία

φτάνοντας στο αναπόδραστο λύση καμία, σχεδόν κουστωδία

αστέρι ψηλά παρατηρητής χαμηλά, χάος βία αναρχία

ίσως βέβαια ίσως στο θέρος της νύχτας άλλο ναταν τ'αστέρι που κοιτούσε

ίσως η ανάγκη για αστέρια σε ξαστεριά την ψυχή να οδηγούσε

βέβαια έτσι ανάθεμα συμπέρασμα αν βγαίνει

κ πληκτρολογώ εδώ, λίγο λιγότερο ζωντανός κ εσύ λίγο λιγότερο καλογαμημένη...